ความรักที่ไร้เงื่อนไข

วานนี้ มีธุระแถวอนุสาวรีย์ชัยฯ

เป็นเหตุให้ได้พบเห็นเหตุการณ์ที่นำมาซึ่งความรู้สึกประทับใจ
ระคนสะเทือนใจในเวลาเดียวกัน.........

ลงจากรถไฟฟ้า ตรง อนุสาวรีย์ชัยฯ เดินจากสะพานลอย (ลอยยังไง)
ลงมาผ่านป้ายรถเมล์.....พลันสายตาก็ไปสะดุดกับภาพที่เห็น
จนทำให้ต้องหยุดยืนมองอย่างสนใจใคร่รู้.........
ทุกท่านคงเคยเห็นถังขยะทรงสูง ขนาดใหญ่ ที่มีฝาปิดของ กทม.
......


ภาพที่เห็นคือ......ถังขยะใบใหญ่แบบมีฝาปิดสีแดงตัวถังที่ใช้ใส่ขยะเป็นสีเทา
แสดงว่าเป็นถังใส่ขยะพิษ จำพวก กระป๋องสเปรย์ กระป๋องดีดีที หลอดไฟนีออน

(ถ้าสามารถเอาอารมณ์ที่เป็นพิษของคนทิ้งในถังนี้ได้ด้วยคงดี).....
แต่สิ่งที่อยู่บนฝาสีแดงของถังขยะ นั้นสิ น่าสนใจ....มันคือ
หมาไทย สีขาว ที่มีดวงตาใสซื่อ นั่งอยู่บนถังขยะ
(นั่งจริงๆไม่ใช่กึ่งนั่งกึ่งนอน)....
แน่นอนมันคงไม่ใช่หมาพิษที่ใครเอามาทิ้งแน่.......
เพราะมันมีป้ายกระดาษแขวนไว้ที่คอด้วย เราลองเดินไปดูใกล้ๆ
ป้ายนั้นเขียนด้วยปากกาลูกลื่น เลื่อนลางและโย้เย้ว่า..........
”หิวข้าว”..........สั้นๆ

แต่เรียกความสงสารปนเอ็นดูให้คนผ่านไปผ่านมาที่พบเห็นได้มาก
โดยเฉพาะคนที่รักสัตว์........


.........ที่ทำให้เรารู้สึกประทับใจก็คือ......หมาตัวนี้คงนั่งอยู่บนถังขยะนี้

มานานพอสมควร....แต่มันกลับนั่งได้นิ่งอยู่บนฝาถังที่มีพื้นที่จำกัด
ได้อย่างน่าทึ่ง!!!

จะมีขยับตัวเพราะความเมื่อยบ้างเล็กน้อย...โดยไม่มีทีท่าว่าจะกระโดดลงมา
.....และคิดว่าหมาไทยตัวนี้
คงไม่เคยผ่านโรงเรียนฝึกสุนัขมาแน่นอน
มันนั่งอยู่ได้ยังไง.................ความรู้สึกต่อมาคือ

ความรู้สึกสะเทือนใจ.....ข้างหน้าที่หมาตัวนั้นนั่งที่ยังพอเหลือพื้นที่เล็กน้อย

...
มีถ้วย BigGulp ของร้าน 7-Eleven
ตั้งอยู่....เจ้าหมาตัวนี้คงไม่ได้เข้าไปซื้อมาจาก 7-Eleven
เองเป็นแน่ ....มันเป็นถ้วยเปล่า ที่มีเศษเงินอยู่ในนั้น.......
ทำให้ถึงบางอ้อ!! .............สักประเดี๋ยว

มีผู้หญิงคนหนึ่งลักษณะบ่งบอกว่าเป็นแม่ค้าแถวนั้น
เดินมาดูเงินในถ้วย แล้วพูดด้วยเสียงที่ “จงใจ” ให้ดังฟังชัด ว่า
“ไอ้เปี๊ยก แ_ง หากินกับหมาแล้ว เหรอวะ
แน่ะได้พอซื้อเหล้าแบนนึงแล้วโว้ย!!!”
..........สิ้นเสียงยายแม่ค้า....ชายวัยประมาณ 40 ต้นๆ แต่งตัวมอมแมม
เจ้าของชื่อ เปี๊ยก ก็ปรากฎตัว
ด้วยท่าทางกล่ำสุรา.......”ทำไมวะ”


....ชายขี้เมาเดินไปที่หมาไทยตัวดังกล่าว....ดูเจ้าหมาออกอาการดีใจ
กระดิกหาง แต่ยังไม่ยอมลุกยืน ตาของมันใส บริสุทธิ์
ไร้ความคลางแคลงใจจริงๆ มันทำหูลู่ไปข้างหลัง เมื่อ ชายขี้เมา
เอามือตบหัวมันเบาๆ แต่พูดกับหมาด้วยเสียงอันดัง
เสียงและคำพูด บอกถึงสติสัมปชัญญะ ที่เหลืออยู่น้อยนิดว่า......
“ นั่งอยู่เฉยๆเลย...ห้ามลุก!!!!!
นั่งอยู่ที่นี่ ใครเอาตังค์ ใส่กระป๋อง (ถ้วย)
ก็หวัดดีเค้าด้วย...รู้มั้ย
ไหนๆ หวัดดียังไง....เออนั่นแหละ
(เจ้าหมา ยกขาหน้าข้างหนึ่ง ไปวางที่มือชายขี้เมา)
เดี๋ยวข้ามา...แล้วข้าจะเอาข้าวมาให้กิน
นั่งเฉยๆ อย่าลงมานะโว้ยยย!!!!

นั่งอยู่บนนั้นแหละ ”...........
..........แล้วชายขี้เมา ก็เทเอาเงินในถ้วย
แล้วเดินจากไปด้วยคำบ่นอีกหลายคำ

(ไม่ต้องสงสัยว่าเค้าจะไปไหน)....ทิ้งให้หมาตัวนั้นนั่งอยู่ที่เดิม
แต่สายตาที่จงรักภักดีของมันยังคงมองตามชายขี้เมาไป.........

ความรักที่หมาตัวนี้ มีให้ชายขี้เมาเป็นความรักที่ไร้เงื่อนไข

มันยอมทำตามทุกอย่างที่ชายขี้เมาสั่ง
ซึ่งอาจชายขี้เมาอาจจะดูเป็นคนไร้ค่าในสายตาของใครๆ ในสังคม
ถึงแม้คำสั่งนั้นอาจจะไร้เหตุผล ทำให้มันลำบากเหนื่อย หรือหิว.......
และก็มีแต่มนุษย์เท่านั้นที่จะรู้ได้ว่า.....สิ่งที่ชายขี้เมาตอบสนองให้มันคือ

ความรักที่เต็มไปด้วยเงื่อนไข..และการตอบแทน.............

.........จริงๆ เรื่องนี้ ก็เป็นเพียงเหตุการณ์เล็กๆ ที่เราอาจได้พบในชีวิตประจำวัน...
แต่มันกลับทิ้งความรู้สึกสะเทือนใจไว้ให้ มากอย่างไม่น่าเชื่อ..........