ลาวไทยใช่อื่นไกล เป็นพี่น้องกัน

มีเพื่อนไปเที่ยวเวียงจันทน์ กลับมานั่งหัวเราะ กิ๊ก กั๊ก เล่าให้ผมฟังว่า
ชาวลาวเรียกห้องคลอดว่า “ห้องประสูติ” นางผดุงครรภ์นั้น ชื่อโก้เก๋ว่า
“นางประสูติ” และห้องไอ.ซี.ยู. เขาเรียก “ห้องมรสุม”

ตามประสาคนแก่หลังเกษียณ เพื่อนผมชอบที่จะเหมารถ เดินทางไปเที่ยวทั่วเมืองไทย และเมื่อเดือนที่แล้ว ก็พร้อมใจกันข้ามไปฝั่งเวียงจันทน์ โดยมีไกด์สาวชาวลาว เป็นล่ามกิตติมศักดิ์



การเดินทางสนุกสนานเฮฮาตลอดรายการ เพราะได้เห็นประเพณีวัฒนธรรมที่แตกต่าง ซึ่งหลาย ๆ อย่างอาจเป็นเรื่องปกติของเมืองเขา แต่กลายเป็นเรื่องน่ารักของชาวเรา เช่น ขณะที่เดินทางได้พักหนึ่ง คุณไกด์ก็ประกาศว่า จะแวะ “ปั๊มหอยใหญ่” ให้ลูกทัวร์ได้เข้าห้องน้ำ คลายอิริยาบถ ชาวลาวเรียกปั๊มเชลล์ได้จั๊กจี้ดีจัง



ครั้นรถตู้เติมน้ำมันเสร็จ วิ่งออกมาเจอไฟอำนาจ (ไฟแดง) ต้องจอดรถครู่หนึ่ง จนถึงคิวของไฟอิสระ (ไฟเขียว)

ระหว่างพาชมตลาด รถแล่นผ่านโรงภาพยนตร์ กำลังฉายหนังเรื่อง “ฮักคักคัก ชักแง้กแง้ก” (รักจริงๆ ให้ดิ้นตาย) คุณไกด์เธอบอกว่า หนังจากเมืองไทย เวลามาฉายที่ลาว ต้องเปลี่ยนชื่อ ให้ตรงตามความเข้าใจของชาวลาว เช่น หนังเรื่องลูกกำพร้า ถ้าใช้ชื่อนี้ คนลาวจะไม่ดู เพราะลูกกำพร้า คือลูกที่ถือมีด (พร้า) ฟังแล้วไม่สื่อ

ดังนั้น หนังที่ทำเงินจะต้องเป็น “โลกมดหน่วยให้โต๋ผู้เดียว” (โลกทั้งใบให้นายคนเดียว) และหนูน้อยพเนจร ก็ต้องเปลี่ยนเป็น “บักหำน้อยทุลักทุเล” มีหนังเรื่องหนึ่ง คือ ตามล่าไอ้หนวดเหล็กนั้น ผมเขียนชื่อ เป็นภาษาลาว ให้อ่านไม่ได้หรอกครับ เพราะคำว่าหนวดเหล็ก แปลงเป็นลาวแล้ว...โฮ้ย เขียนไม่ได้จริงๆ

เมื่อชมตลาดก็ได้พบว่า การสั่งก๋วยเตี๋ยวที่เวียงจันทน์นั้น ต้องสั่งเป็นถ้วย อย่าสั่งเป็นชาม เพราะคำว่าชาม ในภาษาลาวหมายถึง “กะละมัง” ก๋วยเตี๋ยวหนึ่งชามจึงเกินบริโภค

ผงชูรส คนลาวเรียก “แป้งนัว” ผงซักฟอก เรียก “ฝุ่น”

ลูกทัวร์คนหนึ่งถ่ายรูปเพลินจนฟิล์มหมด ไกด์จึงพาไปซื้อฟิล์มที่ “ร้านแหกตา” (ร้านถ่ายรูป)

เมื่อชมตลาดปลอดภาษี นมัสการเจ้าแม่หลักเมือง ที่วัดศรีเมืองเสร็จสิ้น ไกด์ที่น่ารักก็เอา “ผ้าอนามัย” มาให้เช็ดหน้า ไม่ต้องตกใจครับ เป็นคำเรียกผ้าเย็นของพี่ไทยนั่นเอง ใช้ศัพท์ได้น่าเอ็นดูจริงเชียว





เห็นมั๊ย แค่เฉพาะภาษาก็มีอะไร ที่น่าสนใจเยอะแยะ ลองไปเที่ยวด้วยตนเองสิครับ พี่น้องไทยลาวอุดหนุนกัน เงินทองไม่ไปไหน